Dit was weer zo'n echte autodag, vandaag alleen maar gereden, zo'n 700 kilometer over saaie wegen. Zo af en toe een dorpje, maar daarnaast een bijna onveranderd landschap met gras en bomen. En je kan niet even lekker gas geven. Het is een tweebaans weg, een baan heen, een baan terug en je mag maar 100 km/uur rijden, erg eentonig. Je wordt hier dan ook continu gewaarschuwd. Overal staan grote borden langs de weg met "Rest or R.I.P." survive this drive, take a rest etc. Gelukkig kan ik (Sandra) af en toe een kwartiertje mijn ogen dicht doen want Trevor rijdt toch wel door. Maar na strak 2 uur achter elkaar rijden begint onze auto te piepen, elke 3 min. weer totdat je stilstaat en de motor opnieuw start. (zijn die kleine dorpjes waar je maar 60 mag toch nog ergens goed voor, even stoppen, motor uit, starten en weer verder) Omdat Hervey Bay toch wat te ver was voor 1 dag hebben besloten om naar Boyne Island / Gladstone te gaan, hier waren we pas na zessen en hebben hier dan ook alleen maar even boodschappen gedaan, gekookt, gegeten en geslapen.

Vandaag hoefden we gelukkig niet zover te rijden en zijn we vanuit Boyne Island doorgereden naar Hervey Bay, dit is een afstand van ongeveer 280 kilometer en is in 1 keer te rijden, met een stop zoals gisteren beschreven uiteraard. Hervey Bay staat bekend als Gateway to Fraser Island, de grootste zandbank ter wereld. Na even rustig door het dorpje te zijn gelopen, eigenlijk maar een saaie lange weg met wat winkels eraan, hebben we even rustig een broodje gegeten en zijn we terug gegaan naar onze Big 4 cabin. Ja, ook de was moet weleens gedaan worden. Maar voor de rest een relaxte dag, eerst nog even naar de Botanic Gardens gegaan om eens te kijken hoe dat er hier uitziet en ook dit was best grappig, een beetje te vergelijken met parken in Nederland maar dan met wat andere bomen en beesten, zo zwemmen er schilpadden in de vijver en staan er hele mooie palmbomen en Gumtrees. Daarna weer naar onze cabin en lekker rustig op de veranda gezeten met een koud biertje en boek? En dat allemaal om een uur of 22.00 in je korte broek terwijl je hoort dat je grootouders in Nederland druk bezig zijn met sneeuwruimen, vreemde gewaarwording met temperaturen van rond de 30-35 graden en palmbomen om je heen.

Vandaag was weer een dag van een Daytour waarvan we van tevoren in Nederland hadden besloten om dit te gaan bekijken. Fraser Island, de grootste zandbank ter wereld. 's Ochtends werden we weer, veel te vroeg naar mijn mening, ik zat net naar de voetbalwedstrijd Manchester United - AC Milan te kijken (jaja ook die konden we hier volgen) maar in de rust van die wedstrijd, tijd hier was toen 07.30 uur op donderdagochtend, werden we opgehaald door de bus om ons naar de haven te brengen voor de overtocht naar Fraser Island. Eenmaal aan de overkant (met vloed) stond er een 4x4 bus op ons te wachten, het is namelijk verplicht om op dit eiland met een 4x4 te rijden en als je de wegendaar ziet is dat niet vreemd!!! Er zijn hier alleen maar mulle zandwegen. Als eerste tussenstop op het eiland gingen we naar Lake Birrabeen, dat is een zoetwatermeer midden op het eiland dat volledig bestaat uit regenwater, de uitleg waarom het daar blijft staan en niet de zandgrond in trekt zal ik jullie besparen of iedereen moet massaal reageren en dan zal ik eens een poging wagen! In ieder geval kan je in dit meer lekker zwemmen hetgeen Sandra dan ook even gedaan heeft, het water is hier zo helder omdat er vrijwel geen leven in is, en met het zand zou je zelfs je tanden kunnen poetsen omdat het zo fijn is dat het niet eens krast. Naast lekker om in te zwemmen geeft het ook nog en mooi plaatje, super wit zand met glashelder water en een mooi zonnetje, wat wil je nog meer. Daarna zijn we doorgereden naar Central Station, dit is vanuit het verleden het centrum van Fraser Island geweest en nu is daar alles weer zo'n beetje afgebroken omdat ze op de World Heritage List wilden komen en dan mochten er niet zoveel huisjes staan die daar ook nog waren voor de zand- en houtwinning. Daar hebben we een mooie wandeling gemaakt door wederom een stukje regenwoud, met een creek waarnaar je goed moet kijken voordat je ontdekt dat er echt water in zit, zo verschrikkelijk helder dat je denkt dat je alleen maar zand ziet (het heette ook niet voor niets "the Vanishing Creek" ik weet niet of ik dat goed geschreven heb maar jullie moeten het er maar mee doen. Daarna was het tijd voor de lunch, vlak voordat we daar aankwamen werd ons verteld dat er de mogelijkheid was om met een vliegtuigje vanaf het strand te vertrekken en een verkennende vlucht boven het eiland te maken!! Dat hoef je mij maar 1 keer te vertellen en ik ben verkocht en ook Sandra was snel overgehaald of eigenlijk was zelfs dat overhalen niet nodig. Dus na de lunch zijn we met de bus richting de vliegtuigjes gereden en zijn we aan boord gegaan. Deze vliegtuigjes waren iets groter dan bij Uluru, hier konden, inclusief piloot, 8 man in. Fantastische ervaring om vanaf het strand te vertrekken en weer te landen, en over het uitzicht kan ik heel kort zijn en alleen maar even meldden dat je van bovenaf alles toch weer heel anders en beter kan zien. Na geland te zijn bij the coloured sands, van veraf lijken dat echt net rotsen maar het is toch echt zand, zijn we weer met de bus, die ons stond op te wachten, teruggegaan over de 75 mile beach, de enige snelweg ter wereld die regelmatig onder water staat door de vloed, en ook de enige snelweg waar je als voetganger voorrang hebt, al met al een vreemde weg, de maximum snelheid is overigens 80km/u!! Onderweg kwamen we langs het Maheno Cruiseschip (oftewel wrak) dat al vanaf 1935 ligt te rotten op de kust. Om toch nog even de zwemmers te plezieren zijn we naar Eli Creek gegaan een snelstromende zoetwaterbeek waar je via een boardwalk heen kan lopen en zonder veel moeite jezelf met de stroom terug kan laten zakken naar de kust. Zo ook Sandra en ik alleen had ik alle spullen bij me en kon dus niet veel verder dan mijn middel het water in, hetgeen net kon. Er werd ons verteld dat er vrijwel geen leven in deze beek was, wat ook bleek te kloppen totdat we plots een enorme vis van ongeveer 70-80 centimeter voor ons zagen, en in dat heldere water schrik je je dan ook echt de t.....g. gelukkig verdween hij snel in de oever en vervolgde wij onze weg weer. Voor een Muffin en een kop koffie nog even ergens gestopt voordat we weer terug werden gebracht naar de Ferry voor de terugtocht (eb). Er blijkt namelijk genoeg zoetwater van het eiland af te komen om de geul voor de ferry te vullen zodat hij bij de kust kan komen (dat is best vreemd voor zo'n klein eiland). Maar al met al is er weer een eind aan deze enerverende dag gekomen en gaan we morgen weer verder.